θεόπτωτος

θεόπτωτος, -ον (Μ)

αυτός τού οποίου η πτώση, η ήττα προήλθε από τον θεό.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θεο-* + -πτωτος (< πίπτω), πρβλ. α-διά-πτωτος, ετερό-πτωτος].